Hoofdstuk 15: Ter land, ter zee en in de lucht

'Hai mam!' 'Hoi Charlotte, hoe gaat het met je? Nogietsspannends ondernomen?''Ja, gaat goed, heb gisteren een vulkaan beklommen. En oh ja,eergisteren uit een vliegtuig gesprongen. The usual...'

Een weekend in Nieuw-Zeeland. Volgens ingewijden de normaalste zaak ter wereld.Ik moet bekennen dat ik geen held ben als het gaat om hoogtes. De adrealine die door mijn lijf gutst is dan ook waanzinnig wanneer ik op zaterdagochtend boven Taupo circel, terwijl de instructeur me met lichte drang richting de uitgang van het vliegtuig duwt. Enigzins in shock realiseer ik me dat dit het is en zonder te kijken geef ik me over. Een schietgebedje, ogen dicht en dan gebeurt het. In luttele seconden duiken we de diepte in, doodstil, terwijl de zwaartekracht zijn werk doet. De vrije val is onbeschrijfelijk, slechts 45 seconden lang, maar waarschijnlijke de langste seconden ooit inmijn leven. Vanaf het moment dat mijn besef terugkomt schreeuw ik het uit. Dit is fantastisch!! Vervolgens opent de parachute en en kabbelen we minuten lang door de lucht. Ik vlieg, ik zweef en ik leef! Ik raak de wolken aan en kraai minuten lang euforisch in de arme man zijn oren. De aarde komt terug in zicht en met een zachte landing plof ik op mijn billen in het gras. Ik heb het gedaan! Waahaaah!

Taupo is een adrealine stad, op de top van een vulkaan. Het grote meer: Lake Taupo - tevens het grootste meer van Nieuw-Zeeland - verhult dit.Dit vulkanische gebied is vooral beroemdvanwege 'Mount Doom' uit Lord of the Rings. Deze vulkaan kun je dan ook beklimmen tijdens de Tongariro Crossing.
Ik moet zeggen: het kost heel wat kruim, maar het is prachtig. De aardkorst is hier slechts 12 km dik, wat ervoor zorgt dat de aarde warm is en er nog steeds damp uit de grond komt. Freaky! Totaal gebroken maar met een gevoel van overwinning bereiken ik en mijn Ierse maatje na 5,5 uur het eindpunt van deze 18 km lange tocht.

En dit zijn slechts twee hoogtepunten van de afgelopen 1,5 week door Nieuw-Zeeland cruisen. Ik ben inmiddels aangeland in Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Over een paar dagen ga ik richting het zuiden en als ik iedereen moet geloven begint het daar pas ECHT.

Ik kan jullie honderduid vertellen over de prachtige plaatsen waar ik zover ben geweest, maar ik weet dat de meesten van jullie toch meer plaatjes mensen zijn. Aanschouw en geniet!

Liefs en een zoen,

Charlie

Hoofdstuk 14: Time to say goodbye..

Toegeven. Mijn afscheid van Kerikeri was een succes, in die zin dat het feest grootser dan groots is.Ten tijde van mijn afscheidsfeest, afgelopen zaterdag werd ik namelijk overladen met brieven, kaartjes en cadeaus. Goede vriend Itkin (Israel) verzuchtte verbaast, na een van de vele bezoeken aan kamer 8: 'Who's next? Kerikeri's burgermeester?'. Ik kon hem geen ongelijk geven.
Is het de lange blonde, oer-Hollandse verschijning? Of toch mijn 'Char-isma'? In ieder geval heb ik een goede indruk achtergelaten. Talloze vriendschappen zijn bezegeld met een uitnodiging en belofte om elkaar weer op te zoeken in de toekomst. Argentinie, Israel, Taiwain, India.. En natuurlijk de Britten, die een speciaal plekje in mijn hart hebben veroverd.

Sentimenteel als ik ben, had ik het dan ook best even moeilijk, toen ik maandagavond in de bus richting Auckland vertrok. Met een laatste knuffel en kus nam ik afscheid van 'mijn mannen', en het vooruitzicht dat ik ze in Queenstown opnieuw ga zien.

Mijn laatste verslag vanuit Kerikeri. Een plek waar ik van ben gaan houden dankzij een eervolle ontmoeting van nieuwe vrienden.

En nu.. Opnieuw de wijde wereld in. En wederom in mijn uppie. Maar.. met een rugzak speciale herinneringen en een potje zelfverzekerheid waar je bang van wordt!

Hoofdstuk 13: Een ongeluksgetal..

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaaltje heb geschreven maar ik zal julie uitgebreid updaten..

Inmiddels is mijn werkomgeving in de kiwigaard verplaatst naar de fabriek waar de krengen worden verpakt. Ik heb ze geteld en ik maak geen grappen: er rollen gemiddeld zo'n 6.300 kiwi's per dag door mijn handen. Ik werk hier nu al zo'n vier weken, dus tel uit je winst.. (of verlies) hoe je het ook noemen wilt. Geen kiwi's meer voor mij na Nieuw-Zeeland!

Nou is het werken natuurlijk allemaal voor een goed doel. En eerlijk is eerlijk; we lachen heel wat af met ons vrouwenclubje in de fabriek. We roddelen over mannen in de hostels, wisselen recepten uit of schelden op de kiwi's. Heb inmiddels maatjes voor het leven gemaakt met mijn Argentijnse vriendinnen Florancia en Patricia en de Franse Carole en Vanessa. Het is zo leuk om te merken hoe iedereen zijn eigen cultuurtje heeft, maar dat vrouwen overal ter wereld toch wel erg hetzelfde zijn. Ze houden van eten (voornamelijk chocolade) en roddelen.
In het hostel eten we dan ook regelmatig van elkaars bordje: Argentijnse Tortichia, Taiwanese dumplings, Franse Quicheen uiteraard worden mijn oer Hollandse pannekoeken ook gewaardeerd.

Helaas is er ook minder nieuws te melden uit de fabriek: Afgelopen donderdag is mijn gloednieuwe camera gejat. Nou is dat natuurlijk maar materiaal, maar de foto's daarintegen.. De teleurstelling was dan ook erg groot, helemaal nadat ik te horen kreeg dat ze weten wie de dader is maar niets kunnen bewijzen. Mijn medebackpackers zijn ook de pineut. Totale buit: 3 camera's, een mobiele telefoon en redelijk wat cash geld. Gelukkig overwint de positiviteit. Uiteindelijk staat het merendeel van de foto's al online en eerlijk is eerlijk: zoveel heb ik nog niet gezien van Nieuw-Zeeland ;-) Volgende week dus maar weer op camerajacht..

Mijn pasen heb ik voornamelijk werkend doorgebracht, maar op Goede Vrijdag en Paas maandag vertoeven we aan zee. Onze Argentijnse vrienden taxi'en ons naarTaupo Bay, waar we genieten vaneen ondergaand zonnetje.We zien zelfs dolfijnen vlak voor de kustlijn zwemmen. Kippevel momentje! Op maandag gaan we naar Tauranga Bay, waarEngelseCaz en ik een bijna dood-ervaring beleven. Nadat we redelijk ver uit de kust zijn gezwommen, lukt het niet terug te zwemmen in de stormachtige vloed. Het ploeteren onze weg door het water en worden menigmaal meegesleurd door de massieve golven. Oeps! Niet handig. Uiteraard weten wij, kranig als we zijn, ons zonder hulp van enige David Hasselhof te redden.

Ondertussen beginnen er nieuwe backpackers in ons vakantiepark binnen te druppelen, wat tevens betekent dat de oude garde ook vertrekt. Vorige week hebben we afscheid genomen van Caz, en afgelopen weekend van Ian, mijn Engelse kamergenoot. Uiteraard in stijl, met een heuse 'Fancy Dress party'. De Charity shops vonden gretig aftrek en de meest hilarische outfits kwamen voorbij geflitst. Leven uit een rugzak is nou eenmaal een kwestie van improviseren ;-) Ik heb inmiddels mijn eigenhaar zelf geknipt! Ik ruik overigens nog gewoon fris en fruitig, vrees niet! :-)

De plannen zijn inmiddels wel gewijzigd. Zoals het er nu naar uitziet ga ik in juli niet naar huis, maar richting Azie, om Do en Japs te omhelzen. Met een kleine omweg, en enige vertraging zal ik dan voor mijn verjaardag terug zijn.

Helaas dus nu even geen foto's! Ik heb echter wel wat linkjes viafacebook.

Alle liefs!
Charlie

Huishoudelijke mededeling!

Heb wegens beperkingen wederom een nieuw telefoonnummer. Vanaf heden kunt u mij bereiken op: (0064) 022 644 0251

Liefs uit Kerikeri!

Hoofdstuk 12: Red Ruby

Na een week van kiwi's plukken (en geloof me, ik heb er miljoenen in mijn handen gehad) en promotie (tractor rijden) krijgen we te horen dat we de komende twee dagen vrij zijn. Als een kind zo blij, racen we naar de supermarkt, doen boodschappen en huren we een auto. De volgende ochtend vertrekken we richting het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland met zijn vijven: Ian, Dan, Russ, Caz en ik. 'Mr. Brightside' schalt door de speakers, terwijl het asfalt zich voor ons uitstrekt. Onze rode auto is het ticket uit Kerikeri en we dopen haar dan ook al snel liefkozend tot 'Red Ruby'. Het vrijheidsgevoel is niet te beschrijven, zo heerlijk.

We maken verschillende stops onderwegweg, de meeste zijn prachtig verlaten strandjes en baaien. We schreeuwen het uit zodra onze voeten de eerste zandkorrels en zeewater betreden. Het zonnetje straalt en de lucht is helderblauw. Het voelt als een welverdiende vakantie.
Aangezien ik met Engelsen reis, is een van de stops de wereldberoemde Fish en chips shop in Mangonui onvermijdelijk. En toegeven: het is heerlijkom een visje met frietjes te eten.

De ochtend raast voorbij en terwijl we het glooiende landschap volgen, terwijl The Beatles ons vergezelt met wat muzikale aankleding, bereiken we het laatste punt van civalisation: Te Paki. Te Paki bestaat uit drie huisjes en een bezinestation waar ze tegen astronomische prijzen kampeerspullen en alle andere gemakken verkopen. Het avondeten wordt dan ook een goede steak met witbrood en barbequesaus. Uiteraard waren we al voorzien van de nodige alcoholische versnaperingen...

Na deze stop verandert het asfalt al snel in een offroad, bestaande uit grind en gruis. We hobbelen de heuvel op: Cape Reinga. De berg heeft iets mystieks en het is er werkelijkwaar uitgestorven. De Maori's geloven dat de geesten hier opstijgen naar een andere wereld. En toegeven: wanneer je richting de vuurtoren slentert met een laagstaand zonnetje, de wind door je haren voelt suizen en het gevoel overheerst dat je richting het einde van de wereld loopt, is het niet eens erg om hier 'op te stijgen'. We zitten een tijdje op de heuvel, genieten van het uitzicht en luisteren naar het natuurgeweld van de Pacific Ocean en de Tazman sea, die hier samen komen. Historisch feitje: aan de andere kant van de baai is Cape Maria van Diemen: vernoemd door de Nederlander Abel Tasman die Nieuw-Zeeland ooit ontdekte, maar nooit voet aan de grond heeft gezet. Dat was de Brit Captain Cook. Toch jammer Nederland ;-)

Aan het einde van deze heerlijke middag rijden we terug naar Spirits Bay; onze slaapplaats voor vanavond. Voor de gelegenheid hebben we een '4 tot 5 persoons' tentje geleend van onze kiwi collega's. Aanschouw de foto's voor de rekensom dat 4 tot 5 personen in dit tentje redelijk catastrofaal is..
De zonsondergang is werkelijkwaar adembenemend en terwijlde mannen een kampvuur maken, schenken wij dames onszelf nog eens een wijntje in. Het wordt een lange nacht, met elkaars levensverhalen, ontelbaarveel sterren en de totale eenzaamheid op dit strand.
Aangezien ik niet goed kan slapen, verkas ik midden in de nacht naar het strand. Slapen in een slaapzakje onder de sterren. Wow.

Na ons enigzins korte nacht rijden we weer zuidwaarts waar we stoppen bij enorme zandduinen waar je vanaf kunt glijden. Hilarisch veel plezier maar wel enorm veel zand (een week later kom je het nog tegen in je kleren en tassen.)
De laatste stop is '90 mile beach', een uitgestrekt strand zoals de naam al doet vermoeden.

En dan is er nog een verassing als we thuiskomen: Patricia - mijn reisbuddy in Australie - en haar reisgenootje zijn met hun camper aangekomen in Kerikeri. Zo bizar: alsof een van jullie ineens voor mijn neus zou staan! Voor de gelegenheid gaan we s'avonds uit eten bij de plaatselijke chinees en maken er een mooie avond van.

Zoals jullie lezen; genoeg energie voor de komende tijd. Kiwi's krijgen mij er niet onder. Het is het meer dan waard!

Hoofdstuk 11: Wordt vervolgd..

Het is zo ver! Het fruitseizoen in Kerikeri is begonnen. Kiwikiwi, that's the word. Sinds deze week werk ik dan eindelijk fulltime als kiwifruit plukker. En hell, da's afzien. Maar hey, wie de bergen wil begklimmen en de Vierdaagse volgend jaar (sign me up!) wil uitlopen, moet werken aan doorzettingsvermogen.. Foto's volgen, maar gewapend met een mand die je op je heupen draagt, en een paar handschoenen sta je de hele dag in een soort kiwi'gaard' fruit te plukken. Gebukt, van een uurtje of 8 tot de zon onder gaat.

Ondertussen is onze lodge (tuinhuisje is toepasselijker) uitgebreid met nog meer mannelijk schoon. Of ik daar bezwaar tegen had, vroegen ze nog bij de receptie. Ha! Nee hoor, laat maar komen :-)Naast Dan en Russ, is team 8 nu voorzien van een Fransman: Vincent en nog een Engelsman: Ian. Aangezien we allemaal werken en de enige vrije dag op zondag is, is zaterdagavond DE avond hier. Afgelopen weekend hebben we deze gespendeerd met maar liefst 22 mensen, allemaal werkend/wonend op het vakantiepark. Voor de gelegenheid een heuse partybus geregeld, waarin ik uiteraard mijzelf voor de gelegenheid omdoopte tot party host.

Plannen tot zo ver: de komende maanden (maart en april) blijven werken en daarna al mijn centen spenderen aan het wonderschone NZ. Hoor alleen maar fantastische verhalen van reisgenootjes, dus moet goed komen. Aafke was vorige week in Paihia (ook wel het lokale strand, zo'n 10 km verderop) - waar ik liftend naar toe ben gegaan. Spannend! Maar je bent een backpacker, of niet. Overigens moest ik de meneer die me een lift gaf beloven het-nooit-meer-te-doen-want-het-is-veel-te-gevaarlijke-meisje! 'Ja pap'... Waar overigens wel een kern van waarheid in zit. Paihia is namelijk de plaats waar het Nederlandse stel twee jaar geleden gruwelijk werd gegijzeld in hun caravan..

Maar goed, geen zorgen! Leuk om reacties te lezen!! Blijf ze posten. Communicatie is hier iets minder dan jullie normaal gewend zijn, maar het is iets. Foto's volgen ook snel.. voor de geinteresseerden kun je al het e.e.a. op facebook zien.

Dikke zoenen!

Hoofdstuk 10: Groeten uit Kerikeri

Op zoek naar werk, besluiten ik en mijn nieuwe Britse maatjes af te reizen naar het Noorden, waar het manderijnen en kiwi fruit seizoen van start gaat. Met een telefoonnummer en een vage omschrijving 'Wanted: Fruitpickers', nemen we de bus vanuit Auckland naar het plaatsje onderaan de adverentie vermeld: Kerikeri.

Kerikeri betekent letterlijk 'dig dig' (graaf graaf), maar veelaanleiding tot graven heb ik nog niet gevonden. Het is een enorm klein plaatsje in het noorden van Nieuw-Zeeland, met zo'n 2000 inwoners en een absolute verademing na de drukte van Auckland. Het gevoel dat ik nu echt in Nieuw-Zeeland ben, komt met iedere kilometer die we achter ons laten..

We verblijven in een kleine lodge op een vakantiepark. We hebben nog even getwijfeld om te gaan kamperen in een tentje, maar bij het zien van de wisselende weersomstandigheden ben ik ontzettend blij met onze keuze. Met zijn pracktische huisraad en een minimalistische sfeer, doet het denken aan het hutje van papa en mama op het Wolfsven ;-)
De omgeving is echtereen glooiend landschap, met in onze achtertuin een stromende rivier.

We doen boodschappen voor een hele week:twintig euro per persoon. Beschamend maar waar: ik blijf gefascineerd over hoe goedkoop het dus ook kan en wat je met een beetje creativiteit allemaal kunt koken...(Hoogtepuntje van deze week: zelfgemaakte rijstpudding na een overdosis overgebleven rijst - melk en suiker is all you need!)

We zitten overigens wel echt in the middle of nowhere en komen onze dagen door met het lezen van boeken (waarbij de mannen moeilijke woorden voor me vertalen als een soorte Engelse bijles), films kijken in de tv-kamer en de hoogtepuntjes van de dag: lunch en diner ;-) Uiteraard drinken we de gehele dag liters thee, en zoals het een echte Brit betaamd, ben ik inmiddels ook overgestapt op thee met melk.
Overigens is de omgeving prachtig en verkennen we deze per mountainbike. Als rasoptimist denk ik 'even' naar het strand te fietsen, want het is immers maar 8 km. Ik vergat daarbij 'even' alle heuvels en bergen die op deze route liggen. Het alternatief wordt dan ook de Rainbow waterfalls: diverse watervallen, in de buurt van onze achtertuin. Eentje is zelfs 27 m hoog! De andere zijn wat minder hoog, en daar vermaken we ons dan ook prima hele middagen in het late seizoenszonnetje. We springen van rotsen, zwemmen in het meer en dobberen rond op een enorme boomstam die we liefdevol omdopen tot Nessie Jr.

De mensen van het vakantiepark zorgen ondertussen voor werk in Kerikeri. De mannen werkennu voor twee weken als fruitplukkers, ik als schoonmaakster in een Franse Bed & Breakfast: 'Bed of Roses' van een ouder echtpaar, net buiten Kerikeri. De sfeer is Villa Felderhoff meets New-Zealand. Echt fantastisch! De mensen zijn warm en blij met elke hulp die ze hebben. Betalen overigens royaal voor de paar uur die ik per dag kom werken. Desalniettemin een schijntje vergeleken met thuis, maar de NZ dollar staat gelukkig ook laag in koers. Zie foto's voor een sfeerimpressie van deze prachtige locatie.
Daarnaast heb ik afgelopen zaterdag op een bruiloft gewerkt als keukenhulpje. Samen met twee Nieuw-Zeelandse cheffinen (Mandee en Janine)help ik de hele dag in de keuken op een bruiloft in Kerikeri. En boy, oh boy, koken kunnen deze vrouwen. De lokatie is trouwens ook buitengewoon prachtig; hun eigen huis! De villa is niet mis, evenals de enorme tuin rondom het geheel. We staan de hele middag in de keuken en dragen zorg voor het diner buffet. Het is prachtig nazomerweer en op het enorme grasveld is een tent geplaatst met prachtig gedekte tafels, waar zo'n 200 man dineert. Het enige dat ik hoef te doen is te zorgen dat het buffet continue aangevuld blijft en dat iedereen blij kijkt. In de keuken help ik met de voorbereidingen van het koken en maak ik zelfs de dessertjes in orde. Erg leuke ervaring en nog betaald ook!En dan de mensen..je zou verwachten dat deze goed bedeelden niet echt geinteresseerd zijn ineen beunende backpacker,maar het tegendeel is waar.Mensen zijn enorm aardig en een aantal gasten komen nog even een praatje maken ook. Het blijkt dat een groot deel van de familie Nederlandse roots heeft (vier generaties terug) en ze vinden het erg leuk om te horen dat ik ook uit Nederland kom.
Aan het einde van de avond krijg ik als bonus nog eens een enorme hoeveelheid eten mee voor de komende dagen. Op zondagavond toosten wij met zijn drietjes nog eens op het bruidspaar, terwijl we van onze visjes en vele andere lekkernijen smullen..

Kennen jullie die film 'The Beach'? Op het witte zand na (want dat hebben we al in Australie gezien!) leven we ons leven hier. Minimaal, maar optimaal. En om even een sentimentele noot te pakken: ik heb me nog nooit zo relaxed en zo harmonieus gevoeld als hier.
Tja dames en heren. Het leven van een arbeider gaat hier best wel over roosjes ;-) Ik geniet van elke minuut en de resterende vier maanden lijken veel te kort...

Hoofdstuk 9: Auckland - Ik kwam, zag en..

..verloor al heel snel mijn hoop op een baantje in deze Nieuw-Zeelandse metropool. Het krioelt er werkelijk waar van de backpackers en Aziaten. De eerste groep is wanhopig op zoek naar een baantje, de tweede groep voorziet de eerste groep vooral van goedkoop eten. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat ik een week lang op sushi en Indische curry's heb geleefd ;-)

Ik verblijf in totaal 5 nachten in het Base hostel in Auckland, samen met Russel en Dan, twee Britten die ik tijdens mijn boottrip naar de Whitsundays heb ontmoet. Erg handig, want zij helpen me met het vertalen van mijn C.V. in ruil voor de praktische informatie die ik verzamel tijdens de briefing van de organisatie die e.e.a. voor me heeft geregeld om te mogen werken in Nieuw-Zeeland.
Samen met Kate en Josch (broer en zus) en tevens ook Britten maken we de plaatselijk pubs onveilig en eten we gezellig bij 'The Belgium Beer cafe' waar ze (hulde!) Blonde Hoegaarde's schenken. Genieten dus.

Overigens solliciteer ik me overdag suf, maar met weinig succes. De mannen ervaren hetzelfde probleem en daarom besluiten we richting het Noorden te trekken. Om geld uit te sparen, hebben we bijna niets ondernomen in Auckland, maar de laatste dag brengen we dan toch maar een bezoekje aan het Auckland museum, waar ik meteen weer even mijn Nationale geschiedenis bijspijker door te lezen dat Abel Tasman (van de eilanden) een Nederlander was en Nieuw-Zeeland derhalve ook door een Nederlander is ontdekt. Foei foei Charlotte..