Na een week van kiwi's plukken (en geloof me, ik heb er miljoenen in mijn handen gehad) en promotie (tractor rijden) krijgen we te horen dat we de komende twee dagen vrij zijn. Als een kind zo blij, racen we naar de supermarkt, doen boodschappen en huren we een auto. De volgende ochtend vertrekken we richting het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland met zijn vijven: Ian, Dan, Russ, Caz en ik. 'Mr. Brightside' schalt door de speakers, terwijl het asfalt zich voor ons uitstrekt. Onze rode auto is het ticket uit Kerikeri en we dopen haar dan ook al snel liefkozend tot 'Red Ruby'. Het vrijheidsgevoel is niet te beschrijven, zo heerlijk.

We maken verschillende stops onderwegweg, de meeste zijn prachtig verlaten strandjes en baaien. We schreeuwen het uit zodra onze voeten de eerste zandkorrels en zeewater betreden. Het zonnetje straalt en de lucht is helderblauw. Het voelt als een welverdiende vakantie.
Aangezien ik met Engelsen reis, is een van de stops de wereldberoemde Fish en chips shop in Mangonui onvermijdelijk. En toegeven: het is heerlijkom een visje met frietjes te eten.

De ochtend raast voorbij en terwijl we het glooiende landschap volgen, terwijl The Beatles ons vergezelt met wat muzikale aankleding, bereiken we het laatste punt van civalisation: Te Paki. Te Paki bestaat uit drie huisjes en een bezinestation waar ze tegen astronomische prijzen kampeerspullen en alle andere gemakken verkopen. Het avondeten wordt dan ook een goede steak met witbrood en barbequesaus. Uiteraard waren we al voorzien van de nodige alcoholische versnaperingen...

Na deze stop verandert het asfalt al snel in een offroad, bestaande uit grind en gruis. We hobbelen de heuvel op: Cape Reinga. De berg heeft iets mystieks en het is er werkelijkwaar uitgestorven. De Maori's geloven dat de geesten hier opstijgen naar een andere wereld. En toegeven: wanneer je richting de vuurtoren slentert met een laagstaand zonnetje, de wind door je haren voelt suizen en het gevoel overheerst dat je richting het einde van de wereld loopt, is het niet eens erg om hier 'op te stijgen'. We zitten een tijdje op de heuvel, genieten van het uitzicht en luisteren naar het natuurgeweld van de Pacific Ocean en de Tazman sea, die hier samen komen. Historisch feitje: aan de andere kant van de baai is Cape Maria van Diemen: vernoemd door de Nederlander Abel Tasman die Nieuw-Zeeland ooit ontdekte, maar nooit voet aan de grond heeft gezet. Dat was de Brit Captain Cook. Toch jammer Nederland ;-)

Aan het einde van deze heerlijke middag rijden we terug naar Spirits Bay; onze slaapplaats voor vanavond. Voor de gelegenheid hebben we een '4 tot 5 persoons' tentje geleend van onze kiwi collega's. Aanschouw de foto's voor de rekensom dat 4 tot 5 personen in dit tentje redelijk catastrofaal is..
De zonsondergang is werkelijkwaar adembenemend en terwijlde mannen een kampvuur maken, schenken wij dames onszelf nog eens een wijntje in. Het wordt een lange nacht, met elkaars levensverhalen, ontelbaarveel sterren en de totale eenzaamheid op dit strand.
Aangezien ik niet goed kan slapen, verkas ik midden in de nacht naar het strand. Slapen in een slaapzakje onder de sterren. Wow.

Na ons enigzins korte nacht rijden we weer zuidwaarts waar we stoppen bij enorme zandduinen waar je vanaf kunt glijden. Hilarisch veel plezier maar wel enorm veel zand (een week later kom je het nog tegen in je kleren en tassen.)
De laatste stop is '90 mile beach', een uitgestrekt strand zoals de naam al doet vermoeden.

En dan is er nog een verassing als we thuiskomen: Patricia - mijn reisbuddy in Australie - en haar reisgenootje zijn met hun camper aangekomen in Kerikeri. Zo bizar: alsof een van jullie ineens voor mijn neus zou staan! Voor de gelegenheid gaan we s'avonds uit eten bij de plaatselijke chinees en maken er een mooie avond van.

Zoals jullie lezen; genoeg energie voor de komende tijd. Kiwi's krijgen mij er niet onder. Het is het meer dan waard!