Hoofdstuk 23: The story continues!

Hallo lieve allemaal,

Dat is een tijdje geleden he? Precies twee jaar geleden begon mijn reis in januari, op zoek naar het grote avontuur. Wat heb ik veel gezien, geleerd en meegemaakt..
De basis is destijds al gelegd voor een nieuw avontuur. Dit maal naar Good Old England. En ik breng jullie via deze site weer graag op de hoogte van het leven hier.

Het is niet alleen mijn voorliefde voor London, de ietswat gekke Engelsen en het heerlijk Hugh Grant accent dat ik graag naar Engeland wilde. Het was ook zeker om mijn Master te behalen! En dus vertrok ik op een koude, natte januari avond naar Engeland, dit keer niet op zoek naar een groots en onverwacht avontuur. Meer een vlijmscherp doel en een torenhoge motivatie.
Ik studeer sinds september namelijk een business and management programma via Nederland aan de University of Plymouth. De universiteit is al een kleine stad op zich, met een campus die plaats biedt aan 30,000 studenten. Ik ben bezig met het voltooien van mijn een specialisatie in Marketing, gericht op 'contemporary marketing issues' en 'competitive marketing strategy'.

Daarnaast is het leven hier aangenaam, met een internationale klas: veel Duitsers, daarnaast een kleine schare Nederlanders, maar ook mensen vanuit Argentinie, China, Moskou, Portugal, Afrika enz.
Het sociale leven van Plymouth kent genoeg geneugten. Zo is er iedere avond wel een feest in een van de vele clubs, pubs of studentenkroegen. Daarnaast zijn we zelf ook niet vies van een feestje en heeft ons huis (waar ik samen met vier Nederlanders woon) afgelopen weekend zelf een groot thema feest georganiseerd voor de klas. Goed geslaagd!

Over de Engelsen kan ik honderduit vertellen. Tijdens de introductie colleges werd verteld dat 'een cultuurshock niet onderschat mag worden'. Nou, ik moet beamen, een cultuur shock it is!
Vrouwen zijn hier vaak gehuld in een lapje stof dat niets aan de verbeelding overlaat. Inclusief gewankel op loei hogen hakken en een pruik op het hoofd waar Amy Winehouse bang van wordt. Overigens experimenteren ik en Anke ook veelvuldig met de lokale kleding; natural tan panty denier 15 en over the top jurkjes: het mag hier allemaal!
Daarnaast lopen vele Britten graag zonder jas, gehuld in t-shirt en op slippers bij winterse temperaturen van rond het vriespunt over straat. Is het een gebrek aan centrale verwarming of een statement? Ik ben er nog niet over uit.
Wat wel weer opvalt is dat Engelsen uiterst polite zijn. Please and thank you worden hier gemiddeld 4 keer in een zin gebruikt. Ze zijn niet verlegen om een praatje en wijzen je graag de weg. Alcoholisten zijn het wel en ik ben al veel probleem drinkers tegen gekomen.
Ook nog interessant fenomeen: online boodschappen doen. Je bestelt je boodschappen hier online en die komen ze gratis thuis bezorgen. Geen nieuwe fenomeen, maar ten opzichte van Nederland hebben ze hierin een een grote (technologische) voorsprong. Inmiddels bestellen wij ook alles online, en ik moet zeggen: zonder fiets is dat behoorlijk handig! We wonen namelijk boven op een heuvel met 20% stijgingspercentage..

Tja, Good Old England. Its quite lovely actually!
Liefs uit Plymouth,

Char

Hoofdstuk 22: De laatste loodjes..

Na alle diepe indrukken die Cambodia maakt vind ik het wel even genoeg geweest. Ik heb zin in'vakantie' en om mijn gedachten leeg te maken.Ik vertrek richting de kust van Cambodia en geniet hier volop van de rust. Ik luier dagen lang op het strand, verslind minimaal een boek per dag en eet s'avonds een vers gevangen visje uit de zee. En omdat dit alles zo goed bevalt besluit ik na een kort bezoek aan Bangkok, door te reizen naar Zuid-Thailand waar de meest prachtige stranden te vinden zijn.

Na zeven maanden op reis te zijn, merk ik dat het lastiger is om wederom 'opnieuw' te starten met de zoveelste persoonlijke ontdekkingsreis. Het is fantastisch om al deze prachtige landen te zien, mensen te ontmoeten en ervaringen op te doen, maar er komt een punt dat je verlangt naar 'thuis'. Niet het zoveelste:'Hoi wie ben jij-waar kom je vandaan-hoe lang ben je al op reis?' gesprekje. Een schone was in een kast in plaats van stinkende vodjes in een veel te kleine backpack. Geen kakkerlakken in jebamboo hutje. En na deze dagen van rust en de tijd om alle feiten op een rijtje te zetten (Blut!) is de conclusie getrokken. Het is mooi geweest.

Ik heb gefeest in Australie, ben verliefd gewordenop Nieuw-Zeeland, heb Cambodia ontdekt envond mezelf terugin Thailand.
Drie digitale camera's, acht verschillende baantjes , vijf verschillende telefoonnummers, minimaal 75 verschillende slaapplaatsen. Ontelbare interessante, knappe, leuke, slimme, mooie en unieke mensen ontmoet, waarvan vele vrienden voor het leven zijn geworden.Twee keelontstekingen, nul gebroken botten. Ik snorkelde in oceanen, vloog als een vogelin de lucht, gleed met een snowboard door de sneeuw en trotseerde een vulkaan. Ik heb in tuktuk's doodsangen uitgestaan, met een tracktor getourd,velemalen een liftgekregenen was zelfs touroperator in een bus. En dit zijn slechts steekwoorden van mijn reis.. Een reis uit duizenden!

Ik wil jullie bedanken voor de vele attente reacties, hartverwarmende woorden, psychische steuntjes in de rug, kaartjes, mailtjes enz. enz. die mij dreven te blijven schrijven om jullie op de hoogte te houden van mijn belevenissen. Dank daar voor!

Kan ik alleen nog maar afsluiten met de zin waar het mee begon:

'Leaving, on a jetplane. I know when I'll be back again!' :-)

Charlotte

Hoofdstuk 21: Oorlogswonden

Hoewel Nieuw-Zeeland me heeft betoverd met haar schoonheid en ik met veel liefde terugdenk aan dit prachtige land, is Cambodja een ander verhaal. Want ook al onthult zij langzaam maar zeker haar ware identiteit, littekens van de oorlog zijn hier nog goed te zien.

Op woensdagochtend vroeg vertrekken Do, Japs en ik gezamelijk vanuit Trat in Thailand naar Cambodja. De grens oversteken vind ik toch nog best een beetje spannend en ik ben blij dat ik dit met mijn vrienden doe. Het hele sfeertje ademt corruptie uit: we moeten betalen voor een verklaring van de dokter, nadat hij zijn griep-pistool tegen onze hoofden drukt. De 'dokter' is overigens een man, met een witte snor, en iets wittere blouse aan, onder een geimproviseerde partytent. Vele mannen vliegen ons aan, helpen het regelen van het visum door het papierwerk te versnellen. Uiteraard onder beloning van flinke tip. Gelukkig werkt het in in ons voordeel, binnen no time verlaten we 'Niemandsland' en kunnen we Cambodia in.

Ik vervolg mijn weg naar Phnom Penh, de hoofdstad, terwijl Do en Japs naar Kampot gaan, om een oude vriend te bezoeken. De busrit duurt lang. Heel lang. Maar.. biedt genoeg bekijks voor onderweg. Ik vergaap me aan de groene rijstvelden, waar boeren hun akkers bewerken met behulp van pikhouwelen of een Os die gestaag de ploeg door de dikke klei trekt. Rivieren zijn lichtbruin en aan de oevers huizen kleine vissersdorpjes, bestaande uit bamboe hutjes op palen. Tinnen daken houden de regen buiten, zeker nu het regenseizoen in volle gang is. De wegen zijn veelal niet geasfalteerd, maar rood verhard stof met vele kuilen. Tijdens een korte stop reikt een kleine Cambodiaanse naar mijn witte huid en lacht. Haar amandelvormige ogen kijken me nieuwsgierig aan. Ik realiseer hoe contrasterend mijn leven in het Westen is, vergeleken met deze bevolking.

In Phnom Penh kom ik later op de avond aan, waar we worden opgewacht door tientallen 'moto's'. Deze variant op de tuktuk of taxi is een goedkopere en dus bevind ik me niet veel later achterop de moter naar een nabijgelegen hotel.
Deze motormuizen zijn overal, voor elke 500 meter kunnen zij je brengen. Ik wordt de volgende dag dan ook vreemd aangekeken als ik mijn Nederlandse benen strek en veelal loop naar toeristische trekpleisters. Ondanks hun aanhoudende vraag: 'Moto, moto?' wimpel ik ze telkens af en voel me veilig op straat. Geen naar gefluit, geroep of intimiderend gedrag hier.

Ik bezoek in de ochtend de Russische markt, een enorme verzamelijk kraampjes in een markthal. Je kunt hier alles kopen wat je wel en soms ook niet kunt bedenken. Er zijn de nodige toerisistische waar te verkrijgen, zoals zijde shawls, Boedhabeeldjes of papieren lampen. De voedselhoek trekt echter meer aandacht. Hier worden kippen, vissen, kreeften, krabben, slakken en tientallen onverklaarbare creaties dood of halfdood tentoongesteld. Met een enorm kapmes en een blok hout worden vissen ter plaatse gefilleerd en kippen hangen er maar dood bij, vaak omringd door de nodige vliegen. Ik moet een paar keer diep adem halen, maar vind het interessant hoe deze mensen eten. Niet veel later bevind ik me dan ook in een marktkraampje met verse noodles en knoop een gesprek aan met mijn buurman, die behoorlijk Engels spreekt. We hebben het over de verschrikkingen van het Pol Pot regiem, eind jaren '70 en hun volksterreurd dat de Khmer Rouge aanricht. De oorlog die zich hier recent heeft afgespeeld toont nog dagelijks oorlogsslachtoffers op straat. Er zijn vele bedelaars, ontdaan van armen of benen door landmijnen tijdens de oorlog.

Later deze dag, vind ik mezelf slenterend over de boulevard, kijkend naar de stad terwijl die aan me voorbij trekt. Ik herken vele beschrijvingen van Phnom Penh uit het boek dat ik op dit moment lees: 'First they killed my father' van Loung Ung. Over de genocide en terreur waar ik eerder al over schreef. Het is indrukwekkend te bedenken dat deze omgeving ooit een slagveld van nazi-achtige tafarelen is. Morgen ga ik dan ook naar de Killing Fields, een plek waar duizenden mensen op brute wijze de dood vonden. Natuurlijk uit nieuwsgierigheid, maar zeker ook om stil te staan bij dit gruwelijke tijdperk zodat het niet vergaat door vergetenis.

Charlotte

Hoofdstuk 20: Bangkok makes the world go tumble..

Ik grijp de leren armleuning van de stoel voor me stevig vast, terwijl de chauffeur zich als een complete imbeciel door het verkeer van Bangkok manoevreert. Hoge snelheden, gevolgt door een abrubte trap op de rem en een uitwijkmanouvre over de middenstreep. Ik vloek, fluister een schietgebedje en probeer mezelf ervan te overtuigen dat deze man echt wel weet wat 'ie doet.
Welkom in Bangkok!

Ik ben terug in Azie en hoe. Met een licht dreigende cycloon boven Hong Kong, maakte ik mijn meest turbelente vlucht ooit naar deze wereldstad. Uiteraard vergezeld door een penetrant geurtje, welke nog het meest herinnert aan onze kattenbak thuis. Ik zoek mijn weg uren later door de stad, vind uiteindelijk een taxi en verbaas me over de georganiseerde chaos. Niet veel later sta ik op het welbekende Ko San Road, nog het meest vergelijkbaar met een rijst versie van de Albert Cuijp.

Tussen de verkopers, nep merkkleding en eetstalletjes sleep ik mijn tassen door de klamme deken van warm weer. Overal zijn backpackers en toeristen. Wat een drukte! Een douche en tweepersoonsbed doen echter wonderen. Eindelijk weer eens privacy in plaats van een luidruchtige dorm. En zon in plaats van sneeuw! De winterkleren, sjaals en mutsen verdwijnen dan ook gauw onderin mijn backpack. Op de lokale marktjes kun je jezelf namelijk rijk kopen. Eten is er in overvloed en ook alcohol wordt in emmertjes geserveerd, in plaats van een normaal glas. Niet veel later arriveren Do en Jasper, vanuit Nederland. Het weerzien is heerlijk en we genieten volop van deze stad. Gedreven door nieuwsgierigheid nemen we ook een kijkje in bepaalde delen aan de andere kant van de rivier. Helaas zien we nu ook wat meer realiteit: sekstoerisme en kinderarbeid. Walgelijk, maar hier nog steeds de orde van de dag.

Om onze innerlijke APK's op te laden na al deze druktevertrekken we deze ochtend vroeg naar Ko Chang, ook wel het olifanten eiland genoemd. Het is een lange rit en boottocht, maar later op de middag arriveren we. Ik heb zojuist het plaatselijke strand aanschouwd, en geloof me: het is geen straf hier te vertoeven!

Ondanks de bizarre contrasten word dit vast nog een laatste avontuur. Uiteraard houd ik jullie op de hoogte..

Liefs,

Charlotte

Queenstown: de laatste week is aangebroken..

Wat een deceptie... Het moet me toch even van het hart. Wekenlang heb ik onze jongens en alle Oranjegekte gevolgd.Vele malen laat opgebleven of vroeg uit mijn bedje geklommen om de wedstrijden te volgen. Ook vanochtend om6 uur stipt, waren wij - de schaarse schare Nederlanders in Queenstown -er helemaal klaar voor.We maken paella van Spanje!
Het mocht niet zo zijn. In ieder geval wel een kampioen wat betreft kaarten..

Tussen alle voetballerij, gaat het leven in Queenstown gestaag door. Ik heb de afgelopen weken via mijn werkgever voor diverse bedrijven in en rondom Queenstown gewerkt. Nu het hoogseizoen rondom wintersport en toerisme aantrekt, is er weer volop werk. Tevens vond vorige week HET event van het jaar plaats. Het Winterfestival. Een week lang trilt Queenstown op haar grondvesten, met vele bandjes, parades en vertier. Zodoende kon ik volop aan de bak als promomeisje voor American Express, bediende ik tweemaal een uitgelaten gezelschap tijdens een 'Murder mystery avond' in een restaurant boven op de berg (inclusief gratis ritje met de gondel!), boende ik de kamers in een vijfsterren hotel blinkend schoon en werk ik nu ook mijn laatste week in een luxeus prive gastenverblijf.

Het winterse weer draagt bij aan een apres-ski achtig sfeertje in dit bijzondere stadje. Het ski seizoen is dan ook losgebarsten en gisteren was het zo ver! Eindelijk kon ik weer op mijn board de pistes onveilig maken :-)
De pistes zijn hier overigens een stuk minder dan in Europa. De sneeuwval is vrij minimaal op het moment, en de afdalingen zijn relatief kort. Toch is het heerlijk om in een stralend zonnetje een hele dag over de sneeuw te glijden. Ook Russell moet er aan geloven en waagt zijn eerste pogingen met succes. Tja, goede lerares ;-)

De dagen bestaan hier verder veelal uit werken, boodschappen doen voor een van mijn inmiddels allerhande internationale gerechten,een wijntje drinken met vrienden, heerlijk slenteren langs het meer met uitzicht op de bergen, of in het park.. Leven is goed in Queenstown! Uiteraard wordt er nog steeds regelmatig gestapt. Afgelopen weken zijn er maar liefst 15(!) vrienden uit Kerikeri overgekomen, of even in Queenstown gestopt tijdens hun reis. Endie zijn uiteraard ook in voor een dansje ;-)

Maar komen en gaan betekent ook afscheid nemen. Ook voor mij is het aftellen naar Azie begonnen.. Queenstown wordt weer stil... Het Nieuw-Zeeland avontuur is bijna over. En djsu. Daar word ik toch wel een beetje verdrietig van...

Hoofdstuk 18: Voetbal.. Of toch rugby?

De graspollen vliegen me om de oren, terwijl ik botten zie kneuzen en vers mannenzweet ruik. Nee dames en heren, ik ben niet naar Zuid-Afrika overgevlogen voor een voetbalwedstrijd maar getuige van een meer indrukwekkendere sport: Rugby! (Synoniem voor Echte Mannen.)

De All Blacks - Nieuw Zeelands' faam - speelt tegen Wales in Dunedin, een plaatsje aan de oostkust. We huren voor de gelegenheid een auto en gaan een weekendje op roadtrip. Met een aantal BVO'tjes voor de achterbank vertrekken we in de luwte van de ochtend op deze bijzondere zonnige dag. Mijn kaartleeskunsten worden op de proef gesteld want we missen maar liefst driemaal dejuiste afslag, wanneer we onderweg richting de SandflyBayrijden. Deze baai biedt namelijk huis aan enorme getalen pinguins en zeeleeuwen. Uiteindelijk zien we ze (van een afstandje) gezien de de tijdsdruk. Tja, je hebt een blonde dame als navigator of niet..

Terug naar rugby! Deze wedstrijd is historisch; want stadion Carisbrook'The house of Pain' wordt binnenkort afgebroken. Er komen 26.000 mensen op af en de stad is afgeladen met supporters. De All Blacks begroeten hun tegenstanders iedere wedstrijd met een traditionele 'Haka', een krijgsdans van de Maori's. Een hoogtepuntje; zie de youtube video.
Eerlijk is eerlijk: ik moet even bijgespijkerd worden wat betreft de regels, maar vervolgens sta ik met de mannen als een dolle de All Blacks naar de overwinning te schreeuwen. En winnen doen ze: 41-9.

We vieren de overwinning met duizenden supporters in Dunedin. De stad puilt uit van feesttenten met live bandjes en goede muziek. We dansen onze voetjes moe en crashen uiteindelijk om 4 uur in de ochtend op desofa's in de huiskamervan een lokaal hostel. De volgende ochtend sneaken we als een heuse Oceans Fivenaar buiten. Gratis accomodatie! Je moet immers een beetje creatief zijn..

En ja, het WK wordt hier natuurlijk ook gevolgd. Met al mijn internationale vrienden sta ik niet alleen Oranje aan te moedigen, maar is het ook een feest wanneer Argentinie speelt en ben ik natuurlijk aan Engelands zijde tegenover Duitsland.

Moet ik wel toegeven.. Ik ben nu helaas meer fan van rugby!

Hoofdstuk 17: Een reunie in Queenstown

Eindelijk was het dan zover. Ik zou herenigd worden met mijn vrienden uit Kerikeri. Russell, Dan, Ian en Mathieu: mijn geliefde roomies! Samen op zoek naar een nieuwe baan in Queenstown en klaar om deze stad te veroveren! Helen en Gee komen ons ook een paar dagen vergezellen, en er wachten nog meer bezoeken van vrienden uit Kerikeri.

Queenstown is alles wat ik verwacht van een stad(je) in Nieuw-Zeeland. Omringd door enorme bergen: The Remarkebles, aan de rand vaneen diephelder blauw meer, vergezeld door een bruisend nachtleven is Queenstown een klein paradijsje. Geen wonder dat mega veel backpackers zich hier dan ook storten op sollicitaties en een huizenjacht: Iedereen wil hier het wintersport seizoen doorbrengen.

Ik heb inmiddels gesolliciteerd naar vacatures als Nanny, bediening in restaurants en bars, Starbucks coffee, entertainment manager (Verkleed als een koningin, ja, je moet indruk maken hier..) en zelfs taxi chaffeur, maar het mag nog niet baten.. Ik houd moedig vol, want ik wens me geen betere omgeving dan hier! Russell is inmiddels chef in de Altitude (Base bar, voor de bekenden onder ons) en ook Dan is begonnen als loodgieter.

Om onze zinnen te verzetten zijn we afgelopen week gaan bungeejumpen. Nou ja, 'we, we'.. Ik ben moedig aan de kant gebleven om iedereen te aanschouwen. Vanaf een hoogte van 134m stort je jezelf naar beneden. Skydiven is een, maar mezelf van een gondel boven een enorm ravijn storten is toch iets anders.. Desondanks een enerverend middagje!

Verder veel gewandeld in de omgeving: Zie de foto's voor een impressie van dit fantastische oord. De sneeuwgrens zakt iedere dag omlaag en aan het einde van de week ligt het eerste laagje sneeuw ter hoogte van de gondels. We maken een flinke klim en houden in mei 2010 het eerste sneeuwballen gevecht. Het voelt alsof we nu richting Kerstmis cruisen, maar het tegendeel is waar :)

Op zondag avond worden we ook nog benaderd voor het figureren in een videoclip van de in Azie mega beroemde 'Han Geng'. Na enige Google research blijkt deze Aziaat een enorme babe magneet in China en omgeving. Onrealistisch maar na ons avondeten drinken we biertjes met hem in onze keuken terwijl er een enorme cameraploeg de tafarelen in scene zet.Houdt MTV dus maar in de gaten, na Marco Borsato ga ik internationaal ;-)

Liefs,
Charlie

Hoofdstuk 16: Van de ene verbazing, in de andere..

Ik kan het jullie niet ontnemen: de fantastische landschappen die Nieuw-Zeeland te bieden heeft. Het is hier werkelijkwaar a-dem benemend mooi.. Stond ik vorige week nog op een vulkaan, sta ik afgelopen woensdag aan de mond van een enorme gletsjer op het zuider-eiland. En dan te bedenken dat deze Franz Jozeph gletsjer zich in het midden van een tropisch regenwoud bevindt. Gezien het stralende zonnetje kan ik me geen beter weer wensen. De herfstkleurtjes schitteren je tegemoet. Wordt ieder mens blij van!

Ondertussen ben ik aangeland in Wanaka, en ga richting Queenstown aan het einde van de week om opnieuw een baan te zoeken. De plannen zijn nu namelijk defnitief gewijzigd: na vertrek op 20 juli uit Nieuw-Zeeland ga ik door naar Azie. Mijn terugkomst datum is daarmee verplaatst naar eind augustus. Vrees niet! Ik kom heus wel terug hoor ;-) Alleen nu nog ff niet..

Ik heb de tijd van mijn leven, maar zou het soms zo graag met jullie persoonlijk delen. Want where the heart is....

Liefs,
Charlie